Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Ορθόδοξη Εκκλησία και άλλες παρατάξεις και Ομολογίες

Στο βιβλίο αυτό, στο οποίο αναφερόμαστε, παρά το ότι ο επιστολογράφος δεν ενδιαφέρεται τόσο για ιστορικά ζητήματα της Εκκλησίας, εν τούτοις, επειδή έπρεπε να καθοδηγήση τον συγκεκριμένο άνθρωπο, καταγράφονται πολλές πτυχές του ιστορικού βίου του Χριστιανισμού και της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Ο Γέροντας Σωφρόνιος σε διάφορες επιστολές του προς τον Μπάλφουρ του αναλύει την ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας, που την κάνει να διακρίνεται από κάθε άλλη θρησκεία και Χριστιανική Ομολογία. Μέσα στην Εκκλησία μπορεί κανείς να ζήση το μυστήριο του Σταυρού και της Αναστάσεως του Χριστού. Η θέα του ακτίστου Φωτός, η αίσθηση της θείας Χάριτος κατά την θεία Λειτουργία και την άσκηση, η εσωτερική ειρήνη και η πληροφορία, η ιερή ησυχία και η προσευχή κ.α., όλα αυτά δείχνουν την αλήθεια της Ορθοδόξου Παραδόσεως, που υπάρχει πλούσια μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Γι’ αυτό και σε επιστολή του συνδέει στενά: δόγμα, Εκκλησία και άσκηση . Αλλού γράφει «ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία διακρίνεται από όλες τις άλλες εκκλησίες σε τρία επίπεδα, γιατί: α) μόνη αυτή αληθεύει πλήρως στην θεολογία της, β) μόνη αυτή γνωρίζει το μυστήριο της χάριτος, της αγίας ζωής, και διαφυλάσσει στην πληρότητα τη θεία χάρη, και γ) είναι η αρχαιότερη, η θεμελιώδης, η βασική, από την οποία αποσχίσθηκαν κατά καιρούς μεγαλύτερα ή μικρότερα τμήματα» .
Μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, παρά τα κατά καιρούς παρουσιαζόμενα προβλήματα, μπορεί κανείς να ζήση την μεγάλη Χάρη του Χριστού. Ο Γέροντας Σωφρόνιος στις επιστολές αυτές αναφέρεται σε προβλήματα του ιστορικού βίου της Εκκλησίας, στις εθνοφυλετικές διακρίσεις και διαφορές, σε αντικανονικές και άλλες εμπαθείς καταστάσεις, αλλά, παρά ταύτα, υποστηρίζει ότι μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία υπάρχει η θεία Χάρη. Γράφει σε ένα σημείο: «Κι εγώ χιλιάδες φορές έζησα και ζω στενοχώριες, [//171] αλλά τις υπομένω, γιατί από την Εκκλησία δέχομαι και θετικά δώρα» . Τονίζει την υπακοή στις υποδείξεις του Επισκόπου του και μάλιστα του Επισκόπου που υπάγεται υπό την άμεση καθοδήγηση και εξάρτηση από το Πατριαρχείο της Μόσχας και όχι από άλλες εκκλησιαστικές παρατάξεις, διότι αυτή η διευθέτηση «είναι η καλύτερη και, από κανονικής πλευράς, η ορθότερη» . Φαίνεται και σε αυτό το σημείο ο σεβασμός του προς τους κανονικούς θεσμούς της Εκκλησίας, παρά τα υφιστάμενα προβλήματα.
Για να καθοδηγήση τον παραλήπτη της επιστολής του υποδεικνύει τα λάθη της «Καθολικής Εκκλησίας», αναλύει διάφορα φαινόμενα, όπως τα λεγόμενα στίγματα του σταυρού, τις δογματικές διαφορές, την οργάνωσή της που εκκοσμικεύθηκε από πλευράς θεσμών, την αλλοίωση στο δόγμα και την πνευματική ζωή, στην μετάνοια και την εξομολόγηση. Γράφει ότι «Στον Ρωμαιοκαθολικισμό όμως (σε σύγκριση με την Ορθοδοξία) υπάρχουν πολλά βασικά σφάλματα, τόσο από δογματικής απόψεως, όσο και από πλευράς πνευματικής ζωής» . Δίνει μεγάλη σημασία στο ότι καταπατείται και περιφρονείται η νοερά εργασία και η προσευχή των ορθοδόξων ασκητών και μάλιστα το λάθος του «Ρωμαιοκαθολικισμού» είναι ότι «Μερικοί δε άγιοι Πατέρες που διέπρεψαν περισσότερο στη νοερά αυτή εργασία εκλαμβάνονται (από αυτόν) ως ιδιαίτερα κακόβουλοι αιρετικοί, όπως για παράδειγμα ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς». Παρά ταύτα δεν το θεωρεί καλό να κάνη αυτήν την αντιρρητική εργασία και γράφει ότι το τελειότερο είναι να προσευχόμαστε στον Θεό με καθαρό νου . Εδώ φαίνεται πώς λειτουργεί ένας ησυχαστής πατέρας.
Ως ορθόδοξος εμπειρικός θεολόγος δεν μπορεί να δεχθή τον περιορισμό της Ορθοδόξου Εκκλησίας και την θεωρία του οικουμενισμού, τον οποίο θεωρεί ως «μία από τις πιο επικίνδυνες αιρέσεις» . Η προσπάθεια μερικών να δημιουργήσουν μια «παγκόσμια και αποστολική εκκλησία» είναι μια πλανεμένη προσπάθεια. [//172] Το ίδιο πλανώνται και εκείνοι που προσπαθούν να ζήσουν «κάποιο είδος υψηλού μυστικισμού, που υπερβαίνει τα όρια της εκκλησιαστικής αντιλήψεως της χριστιανικής θρησκείας» . Συνιστά στον Μπάλφουρ: «Προσεύχομαι στον Θεό εσείς να μη πλανηθείτε με όλα αυτά, αλλά να πιστεύετε ακράδαντα με την καρδιά και τον νου ότι υπάρχει πάνω στη γη εκείνη η Μία, Μοναδική και Αληθινή Εκκλησία που ίδρυσε ο Κύριος. Η Εκκλησία αυτή διατηρεί αλώβητη και ακέραιη τη διδασκαλία του Χριστού (και όχι ξεχωριστά μέλη της), κατέχει το πλήρωμα της γνώσεως και της χάριτος και είναι αλάθητη» . Και στην συνέχεια προσφέρει την ομολογία του, που είναι έκφραση εμπειρίας και ζωής .


Από το βιβλίο: " Οίδα άνθρωπον εν Χριστώ",Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ Αγίου Βλασίου Ιεροθέου , σελ. 90-92


Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

Ψιλοάσχετο με τη ..θεματολογία, αλλά μ άρεσε πάρα πολύ!!
Εξάλλου ό,τι σχετίζεται με τη δημιουργία αφορά στο Θεό!



Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ

Θεραπεία με προσευχή. Απροσεξία στο θαύμα: Η αμετανοησία και η αναζήτηση της «παλαιάς ευτυχίας». Το οικτρό τέλος.
The Old Rectory, 29 Ιανουαρίου 1962

[…] Σε κατανοώ πλήρως, όταν μου γράφεις για τον Α . Απάντησα στο τηλεγράφημά του για το θάνατο της γυναίκας του Μ. από το Κάιρο, όπως και στο γράμμα του … Σε σένα μπορώ να μιλήσω ανοιχτά και ξεκάθαρα. Τον τελευταίο καιρό του έγραψα με λιγότερη διάθεση, γιατί περίμενα από αυτόν και την Μ. περισσότερα.
Γνωρίζεις ότι αυτή ήταν καταδικασμένη από τους γιατρούς να πεθάνει. Στο νοσοκομείο καρκινοπαθών του Λονδίνου είχαν ήδη σταματήσει τη θεραπεία της με ακτινοβολίες, γιατί όλα έδειχναν ανώφελα. Οι ιστοί δεν συγκρατούσαν τα διαβρωμένα από τον καρκίνο σπλάχνα της και πολλά άλλα. Με παρακάλεσε να προσευχηθώ μαζί του για τη θεραπεία της. Ζήτησε από το Θεό θαύμα. Με χαρά στο πνεύμα μου, αλλά με μεγάλη θλίψη στην καρδιά μου άρχισα να προσεύχομαι γι’ αυτήν και γι’ αυτόν. Κάποια ημέρα του μηνός Φεβρουαρίου, πριν από δύο χρόνια, πήγα να την κοινωνήσω. Έμεινα κοντά στο κρεβάτι της περισσότερο από δύο ώρες. Προσευχηθήκαμε, μιλήσαμε, συζητήσαμε· την κοινώνησα … Γύρισα στο Μοναστήρι και την επόμενη ημέρα έλαβα γράμμα από τον Α. ότι οι γιατροί [//345] εξέτασαν την Μ. και αποφάσισαν να συνεχίσουν τη θεραπεία με τις ακτινοβολίες. Η κατάστασή της και πνευματικά και σωματικά είχε βελτιωθεί αισθητά. Τότε έγραψα στον Α. ότι η πρώτη «στροφή» πραγματοποιήθηκε. Να ελπίζει ότι η ανάρρωση είναι δυνατή, αλλά να θυμάται ότι πρέπει και αυτός και εκείνη στην περίπτωση αυτή να αλλάξουν ριζικά τη ζωή τους, γιατί το θαύμα δεν τελείται για να παραμείνουν οι ίδιοι όπως ήταν πριν από αυτό.
Σε μικρό χρονικό διάστημα, μετά από δύο εβδομάδες περίπου, βρέθηκα πάλι στο Λονδίνο, ώστε για δεύτερη φορά να την κοινωνήσω. Κάναμε πάλι έντονη προσευχή και τα άλλα.
Και νά, εκείνη που ήταν ήδη εντελώς «καταβεβλημένη» πριν από λίγες ημέρες, σηκώνεται από το κρεβάτι, πηγαίνει με λεωφορείο στο αεροδρόμιο και πετάει στην Ελβετία, όπου εσύ τους συνάντησες. Ζουν στα βουνά, κάνουν περιπάτους, αυτή τρώει από όλα, εύθυμη και σχεδόν γεμάτη ζωή. Ύστερα από λίγο καιρό πηγαίνουν στο Παρίσι, εκεί επισκέπτονται τα πάντα, τα μουσεία, τα θέατρα και άλλα πολλά … Έρχονται στο Λονδίνο, για να παρουσιαστούν στους γιατρούς. Οι γιατροί δεν εντόπισαν ίχνη μετάστασης ή υποτροπής. Πηγαίνουν στην Ελλάδα, στην Αίγυπτο … αλλά τίποτε άλλο δεν υπάρχει, παρά μόνο η αναζήτηση της «παλαιάς ευτυχίας» και ο πόθος της «ζωής», όπως συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια, πριν από την αρρώστια. Ο Α. δεν της είπε ότι είχε καρκίνο, ότι θεραπεύτηκε με θαύμα. Της καλλιεργούσε την πεποίθηση ότι οι προηγούμενοι γιατροί έσφαλλαν, ότι δεν είχε τίποτε το φοβερό … Το αποτέλεσμα ήταν να γίνει το θαύμα χωρίς καμία ριζική μεταβολή στην πνευματική τους ζωή. Δεν γνωρίζω, φύλαξε άραγε το άγαλμα του Βούδα που είδα να έχει κοντά της στο νοσοκομείο και με απροκάλυπτη ικανοποίηση μου το έδειξε ως κάτι «θαυμαστό»; Εκείνη τη στιγμή εγώ [//346] δεν ήθελα με τίποτε να την στενοχωρήσω. Είπα απλώς ότι εγώ ο ίδιος αγαπώ μόνο τον Χριστό και δεν ήθελα να κοιτάξω το Βούδα. Ούτε αυτή ούτε ο Α. με κατάλαβαν.
Δεν θέλω να προβώ σε ανάλυση της ζωής του Α. και της Μ. Θεωρούσα όμως πάντοτε τον Α. προικισμένο με πλούσια πνευματικά χαρίσματα, και μου προκαλούσε πάντοτε βαθειά οδύνη το γεγονός ότι δεν κατάλαβε την κλήση του Θεού. Προτίμησε κάποια μορφή παγκοσμιότητας, που σήμερα βρίσκει έδαφος στη σκέψη πολλών. Η Μ. βρισκόταν κάτω από την επίδρασή του. Εγώ βέβαια περίμενα από εκείνον κυρίως να κατανοήσει ότι η παγκοσμιότητα του Χριστού είναι η μοναδική και αυθεντική παγκοσμιότητα, και το να αναζητά κανείς οπουδήποτε οτιδήποτε πιο παγκόσμιο είναι κατανοητό μόνο για όσους δεν έζησαν τη χάρη του Βαπτίσματος … Για μένα αποτελούσε φυσιολογική συνέπεια η εκ νέου επιδείνωση της υγείας της Μ. Και μου ήταν πια απίστευτα βαρύ να παρακαλέσω εκ νέου τον Θεό, γιατί η πρώτη μου ελπίδα διαψεύστηκε· αυτοί δεν άλλαξαν, δεν ανακαινίστηκαν. Η προσευχή λοιπόν για τους αρρώστους, για την ίασή τους με την άνωθεν δύναμη, η θαυματουργία, είναι δυνατή μόνο με την «υπόσχεση» της μετάνοιας, δηλαδή της ριζικής αλλαγής όλης της ζωής τους, ώστε η δόξα του Θεού να βρει χώρο μέσα τους και όλη η μετέπειτα ζωή τους να συνεχισθεί πλέον στο επίπεδο της Θείας δόξης.
Όπως εσύ, έτσι και εγώ, έγραψα στον Α. ότι, όσο βαρειά και αν είναι η θλίψη του, αυτό που του δόθηκε να ζήσει με την Μ. οφείλει να το αποδεχθεί ως νέα κλήση, σε νέο αγώνα, τον μεγαλύτερο και πιο θριαμβευτικό. Από την απάντησή του βλέπω ότι τα λόγια μου δεν βρήκαν απήχηση στην ψυχή του. Όλο το γράμμα του είναι πένθος «ψυχικό», για να μην πω «σαρκικό». Θα ήθελα, όπως κι εσύ, να τον δω να «ανορθώνεται σε όλο το ύψος του», πραγματικά συνετισμένο από την πείρα … ενώ αυτός κάνει λόγο για [//347] αυτοκτονία, εκφράζοντας έτσι τη διάθεση να επιταχύνει την έξοδό του από αυτόν τον κόσμο και μόνο τα λόγια της Μ., «ποτέ μην το κάνεις αυτό», τον συγκρατούν.
Βέβαια πάλι θα του γράψω, αλλά δεν έχω πια στην ψυχή μου την ίδια έμπνευση που είχα μόλις πριν από λίγο καιρό· δεν υπάρχει ελπίδα πως θέλει να ανορθωθεί. Με γυναικείο σχεδόν τρόπο «καλλιεργεί» τη θλίψη του. Θα είναι άραγε ωφέλιμο να του μιλήσει κανείς γι’ αυτό απότομα, απερίφραστα, αποφασιστικά; Δεν είμαι βέβαιος. Γι’ αυτό εν μέρει σιωπώ …
Θα σου συμβεί ακόμη πολλές φορές να ζήσεις τη θλίψη, γιατί δεν στρέφονται όλοι οι άνθρωποι με την ίδια δύναμη στον Θεό. Πολλές φορές θα υποφέρεις, γιατί αρνούνται συχνά να πορευθούν για να συναντήσουν τον Θεό, ο Οποίος τους αναζητά με κάθε «τρυφερότητα», με εντελώς εξαίρετη Θεία ταπείνωση, χωρίς να ασκεί κανένα, έστω και τον παραμικρό, εκβιασμό επάνω τους. Ασκώντας το διακόνημα του πνευματικού, άρχισα να βλέπω λίγο καθαρότερα, «πόσο προσεκτικός είναι ο Κύριος», πόσο ευγενής (συγχώρεσέ με για την έκφραση αυτή). Απευθύνεται σε μας ως προς ίσους Του …
Το «εχθροί του ανθρώπου οι οικιακοί αυτού» , το κατανοώ ως εξής: Κάθε άνθρωπος, που με τον ένα ή τον άλλον τρόπο μας εμποδίζει να ακολουθήσουμε τον Θεό, είναι εχθρός μας κατά το μέτρο που μας παρεμποδίζει. Αναμφισβήτητα όμως η πιο δύσκολη κατάσταση παρουσιάζεται κυρίως με τους πλέον οικείους, γιατί αυτοί μας αγαπούν και η ζωή τους συνδέεται με τη δική μας με χίλιους κόμπους. Παρόλα όμως αυτά πιστεύω στη νίκη του Χριστού, δηλαδή στην τελική Του νίκη.

Υμέτερος Σωφρόνιος

 

Από το βιβλίο:

"Αγώνας Θεογνωσίας"
Αρχιμαδρίτου Σωφρονίου Έσσεξ
                                                                                                                                σελ. 205-207

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

"Σύγκρουση ΗΠΑ - Ρωσίας στο Άγιο Όρος"

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία...
 
Γιώργος Δελαστίκ: Σύγκρουση ΗΠΑ - Ρωσίας στο Άγιο Όρος
 ότι η υπόθεση του ηγούμενου της Μονής Βατοπαιδίου στο Άγιο Όρος και των οικονομικά επιλήψιμων συναλλαγών του με το Δημόσιο, με καθοριστική ευθύνη κορυφαίων πολιτικών παραγόντων, από πρωθυπουργούς και υπουργούς των κυβερνήσεων Σημίτη και Καραμανλή έως ανθρώπους του στενού κύκλου εξουσίας, έχει σαφέστατα και πολιτική, ίσως και ποινική πτυχή ενοχής. Οι παράμετροι αυτές είναι ενδιαφέρουσες, έχουν εξόφθαλμη πολιτική βαρύτητα και πρέπει να διερευνηθούν μέχρι τέλους και να αποδοθούν τόσο οι πολιτικές όσο και οι ποινικές ευθύνες.
Εμάς, όμως, μας απασχολεί κάτι πολύ σοβαρότερο, που χρήζει ερμηνείας: Γιατί η ρωσική κυβέρνηση παρενέβη με όντως πρωτοφανή τρόπο υπέρ του Εφραίμ, προκαλώντας νέα επιδείνωση στις ελληνορωσικές σχέσεις, τις οποίες η ενεργειακή πρωτίστως πολιτική της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου έχει οδηγήσει στο χειρότερο σημείο τους από την εποχή της χούντας των συνταγματαρχών;
Είναι προφανές ότι διακυβεύεται κάτι πολύ σημαντικότερο από τις οικονομικές δραστηριότητες και τις μπίζνες μιας δράκας άπληστων μοναχών κι ενός εσμού οικονομικών απατεώνων και κομπιναδόρων με τους οποίους συναγελάζονται...
Άθως – μια «πολιτική Ελβετία»
Πέραν του θρησκευτικού χαρακτήρα της, το εντελώς ιδιόμορφο καθεστώς της Αθωνικής Πολιτείας της προσδίδει ορισμένα απροσδόκητα πολιτικά χαρακτηριστικά. Η απομόνωση της περιοχής, σε συνδυασμό με την ανυπαρξία κρατικού μηχανισμού –με την κυριολεκτική έννοια του όρου– και την ύπαρξη ενός ιδιαίτερου πληθυσμού λίγων χιλιάδων μοναχών, εθισμένων στη μυστικοπάθεια, επιτρέπει την ανάπτυξη ορισμένων κρίσιμων ή «ευαίσθητων» πολιτικών δραστηριοτήτων. Την αθόρυβη παραμονή, για παράδειγμα, φυγάδων πολιτικών (λέγεται ότι ο Κάρατζιτς, ο ηγέτης των Σερβοβόσνιων, παρεπιδήμησε εκεί) ή τις διακριτικές, κυριολεκτικά ινκόγκνιτο, επισκέψεις πολιτικών ηγετών για κρίσιμες συναντήσεις (αναφέρεται, λόγου χάρη, το όνομα του Σέρβου ηγέτη Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς).
Για τους πολιτικούς, δηλαδή, το Άγιο Όρος είναι κάτι σαν... «πολιτική Ελβετία», όπου μπορούν να αναπτυχθούν θεμιτές και αθέμιτες δραστηριότητες, με εγγυημένη την παντελή απουσία δημοσιότητας.
Αυτή η συνάφεια, όμως, με την πολιτική ηγεσία διαπλέκει την ηγεσία ορισμένων τουλάχιστον μονών με τεράστια πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, μεταλλάσσοντας το χαρακτήρα κάποιων μοναχικών ηγεσιών. Αυτή η μετάλλαξη έχει ως παρεπόμενο την όξυνση ενός ανελέητου αγώνα εξουσίας μεταξύ ορισμένων ισχυρών μονών, οι ηγούμενοι των οποίων αναζητούν ισχυρούς πολιτικούς και οικονομικούς συμμάχους –Έλληνες και ξένους–, στο πλαίσιο αυτής της διαπάλης για την ηγεμονία μεταξύ κάποιων μονών.
Παράλληλα, όσο αυξάνεται η πολιτική σημασία του Αγίου Όρους, μεγάλα κράτη επιδιώκουν να στρατολογούν στις μυστικές υπηρεσίες τους μοναχούς ή, τουλάχιστον, να εξασφαλίζουν τη συνεργασία κάποιων, ούτως ώστε να προωθούν τους στόχους τους και να έχουν πληροφόρηση ως προς το τι γίνεται στον Άθω σε ζητήματα πολιτικού ενδιαφέροντος.
Το πρόβλημα του Πούτιν
Στο πλαίσιο της κατάστασης που περιγράψαμε, η Ρωσία απέδιδε αιώνες τώρα ιδιαίτερη σημασία στην παρουσία της στο Άγιο Όρος, έχοντας τη ρωσική μονή του Αγίου Παντελεήμονα στον Άθω ως επίκεντρο της επιρροής της.
Λόγω, όμως, της ύπαρξης της Σοβιετικής Ένωσης, η Μόσχα αντιμετώπισε ένα σημαντικό πρόβλημα με την κατάρρευση του σοβιετικού πολυεθνικού κράτους: Οι Ρώσοι μοναχοί βρέθηκαν να είναι... μειοψηφία στη ρωσική μονή! Πλειοψηφούσαν οι Ουκρανοί, οι Μολδαβοί και οι Λευκορώσοι μοναχοί, τους οποίους, όμως, πλέον επιδίωκαν να προσεταιριστούν τα αντίστοιχα ανεξάρτητα κράτη που είχαν προέλθει από τις τέως σοβιετικές δημοκρατίες!
Διεξήχθη σκληρή μάχη ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία, η οποία τότε είχε και την υποστήριξη των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, για τον έλεγχο της ρωσικής μονής. Η CIA, ελέγχοντας μέσω της κυβέρνησης Σημίτη και ουσιαστικά απαγορεύοντας την έλευση στον Άθω νέων Ρώσων μοναχών, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της προκειμένου να βοηθήσει να διαμορφωθεί υπέρ των Ουκρανών ο συσχετισμός δυνάμεων στο ρωσικό μοναστήρι.
Απέτυχε, όμως. Η Μόσχα κατόρθωσε να εξαγοράσει την υποστήριξη των μοναχών και να διασφαλίσει τον έλεγχο της ρωσικής μονής.
Ο ρόλος του Εφραίμ
Η άνοδος στην εξουσία το Μάρτιο του 2004 του Κώστα Καραμανλή και το πολιτικού χαρακτήρα ενεργειακό άνοιγμά του προς τη Ρωσία συνέτειναν εμμέσως στην εδραίωση της ρωσικής επιρροής στη ρωσική μονή. Το Σεπτέμβριο του 2005 ο τότε Ρώσος πρόεδρος, Βλαντίμιρ Πούτιν, επισκέπτεται πανηγυρικά το Άγιο Όρος και δη τη μονή του Αγίου Παντελεήμονα, επισφραγίζοντας και με τη δική του υψηλή παρουσία τη νίκη της Μόσχας στο ακανθώδες αυτό ζήτημα.
Τότε αναδύεται και παρεμβαίνει στο παιχνίδι αυτό ο Εφραίμ. Διευκολυνόμενος από τις οικονομικές συναλλαγές του με το Δημόσιο και τις στενότατες επαφές του με τους πιο άμεσους και έμπιστους συνεργάτες του Κώστα Καραμανλή, ο πανέξυπνος και ικανότατος Εφραίμ αυτοπροβάλλεται στους Ρώσους ως ο φορέας μιας πολιτικής στο Άγιο Όρος που ήταν συμβατή –για να πούμε το λιγότερο– με τα συμφέροντα του Κρεμλίνου στον τομέα αυτό.
Η ευκαιρία για τη Μόσχα είναι μοναδική. Με δεδομένο ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης, ο οποίος προΐσταται του Αγίου Όρους, ήταν ανέκαθεν τυφλό όργανο των Αμερικανών, ο Πούτιν έχει κάθε λόγο να στηρίξει τον Εφραίμ, ο οποίος έχει θέσει ως δικό του φιλόδοξο στόχο να ανατρέψει τους συσχετισμούς στο εσωτερικό του Αγίου Όρους και να αποκτήσει ο ίδιος την επιτόπια πρωτοκαθεδρία.
Ο Εφραίμ, που έχει συμμάχους φυσικά όχι μόνο τους Ρώσους και ο οποίος έχει στήσει μια οικονομικά εξαιρετικά ισχυρή βάση για τη διεκ δίκηση της αθωνικής ηγεμο νίας, αποδεικνύεται ιδιαίτερα αποτελεσματικός στην προώθηση του στρατηγικού του στόχου.
Το «ξήλωμα» του Βατοπαιδίου
Όπως ομολογούν αυτές τις μέρες επαΐοντες των εσωτερικών συσχετισμών δυνάμεων στο Άγιο Όρος, οι οποίοι ανήκουν στο «αντι-εφραιμικό» στρατόπεδο, ο ηγούμενος του Βατοπαιδίου έχει κατορθώσει μέχρι στιγμής να συσπειρώσει τις δώδεκα μονές του Άθω, έχοντας απέναντί του μόνο οχτώ!
Με δεδομένη, μάλιστα, την όξυνση της κρίσης, που θα μειώσει ακόμη περισσότερο τις οικονομικές ροές πόρων προς τις μονές του Αγίου Όρους, η προοπτική ήταν η επιρροή του Εφραίμ να επεκτεινόταν και σε κάποιες άλλες από τις μονές, οι οποίες σήμερα βρίσκονται ακόμη πέραν του ελέγχου του.
Οι Αμερικανοί είχαν ανησυχήσει εδώ και τρία τουλάχιστον χρόνια από τη ραγδαία επέκταση της επιρροής του Εφραίμ.
Δεν είναι τυχαίο ότι στα τέλη του καλοκαιριού του 2008 τα σκάνδαλα του Βατοπαιδίου έρχονται στο φως της δημοσιότητας από ηγούμενο μονής του Άθω που διατηρεί στενότατες σχέσεις με τον... Κωνσταντίνο Μητσοτάκη! Εξυπηρετούνται οι Αμερικανοί και πλήττεται καίρια ο Κώστας Καραμανλής.
Το τελικό πλήγμα
Διάπυρος θιασώτης των συμφερόντων των ΗΠΑ, ο Γιώργος Παπανδρέου υπονομεύει πλήρως τις σχέσεις με τη Ρωσία αμέσως μετά την εκλογή του. Παρεμπιπτόντως, έτσι ο Εφραίμ βρίσκεται εντελώς «ξεκρέμαστος» πολιτικά στο εσωτερικό της χώρας. Αναζητεί σανίδα σωτηρίας σε στενότερες σχέσεις με τη Ρωσία, εν πλήρει επιγνώσει του γεγονότος ότι οι Αμερικανοί απεργάζονται με την υποτελή τους πλέον ελληνική κυβέρνηση την καρατόμησή του. Ποινικά προσχήματα για να συγκαλύψουν τον πολιτικό αποκεφαλισμό του υπάρχουν εν αφθονία.
Η μηνιαία περιοδεία του Εφραίμ με την Αγία Ζώνη σε δεκατέσσερις ρωσικές πόλεις, όπου οι πιστοί ρίχνουν τον οβολό τους, είναι μια γερή οικονομική «μπίζνα», ενώ η συνάντηση του Εφραίμ με τον Βλαντίμιρ Πούτιν κορυφώνει την ανησυχία των Αμερικανών για το τι υποσχέθηκε ο ηγούμενος στο Ρώσο πρωθυπουργό, που από το Μάρτιο θα είναι και πάλι πρόεδρος της χώρας.
Λίγο μετά την επιστροφή του από τη Ρωσία, ο Εφραίμ κλείνεται στον Κορυδαλλό για ποινικά οικονομικά εγκλήματα. Ανεξαρτήτως του ποινικού μέρους, η πολιτική ουσία είναι ότι «ξηλώνεται» το δίκτυο Εφραίμ στο Άγιο Όρος. Οι Ρώσοι αντιδρούν εξοργισμένοι βλέποντας την εξόντωση του συμμάχου τους, αλλά στην πραγματικότητα δεν μπορούν να σώσουν τη θέση επιρροής του Εφραίμ, ακόμη κι αν για το πρόσωπο του ηγούμενου γίνει αργότερα κάποιος συμβιβασμός χωρίς πολιτική αξία.
Παράλληλα, κατακρημνίζοντας τις ελληνορωσικές σχέσεις στα Τάρταρα, οι Αμερικανοί και οι εδώ μηχανισμοί τους προειδοποιούν τον Αντώνη Σαμαρά να μην τολμήσει να επαναλάβει τα ανοίγματα του Κώστα Καραμανλή προς τη Ρωσία, αν και όταν γίνει πρωθυπουργός, μετά τις εκλογές. 

πηγή. Επίκαιρα

Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012

Πως αγαπά ο Θεός τον άνθρωπο και πως ο άνθρωπος το Θεό

"ου γαρ ζητώ τα υμών αλλ' υμάς"
( Β΄Κορινθ. 12:14)


  Τα λόγια αυτά, που μόνον από διάπυρη αποστολική αγάπη θα μπορούσαν να ειπωθούν προς τον πλησίον, εκφράζουν την ουσία της σχέσης του χριστιανού προς το Θεό και του Θεού προς το χριστιανό. Η αγάπη του Θεού θα μπορούσε να λέει τα εξής: " Εσύ. χριστιανέ, νηστεύεις για χάρη Μου΄ για χάρη Μου μοιράζεις ελεημοσύνες΄για χάρη Μου αναπέμπεις εγκάρδιες προσευχές΄ για χάρη Μου κτίζεις εκκλησίες και επιτελείς τόσα καλά έργα. Όλα τούτα είναι καλά κι ευάρεστα σε Εμένα, αλλά Εσύ είσαι πιο πολύτιμος για Εμένα απ΄όλα τούτα. Στο τέλος, δεν ζητώ τίποτα απ' αυτά΄ζητώ εσένα, μόνον εσένα". 
  Η αγάπη του χριστιανού θα μπορούσε να λέει τα εξής: " Κύριε, Συ μου έδωσες την υγεία και αυτό είναι καλό. Συ δίνεις το φως΄ Συ επιτρέπεις να βρέξει ο ουρανός΄Συ ανανεώνεις τον αέρα με τις θύελλες και αυτό είναι καλό. Σύ δίνεις τον πλούτο, τη σοφία, τη μακροβιότητα, τους απογόνους και πολλά άλλα αγαθά, τα οποία Συ αθρόως παρέχεις στο τραπέζι αυτής της ζωής..... Όλα τούτα είναι καλά και καλά λίαν. Δέχομαι όλα τούτα μ ευγνωμοσύνη. Αλλά τελικά αυτά δεν είναι παρά το κράσπεδο του ιματίου σου. Τελικά, δεν ζητώ τίποτα απ΄αυτά, παρά Εσένα Κύριε-μονάχα Εσένα ζητώ".
  Αδελφοί μου, αυτό που είναι ορατό με τα φυσικά μάτια δεν είναι ο Θεός΄ αυτό που είναι ορατό με τα φυσικά μάτια δεν είναι ο άνθρωπος. Αυτό που βλέπουμε με τα φυσικά μάτια, σε όλη τη φύση, είναι μόνο κάτι από το Θεό΄αυτό που βλέπουμε με τα φυσικά μάτια στο σαρκίο μας, είναι μόνον κάτι από τον άνθρωπο. Αδελφοί, ο Θεός είναι Αγάπη, η οποία χαμηλώνει τον ουρανό στη γη. Αδελφοί, ο άνθρωπος είναι η αγάπη που υψώνει τη γη στον ουρανό.
  Φιλάνθρωπε Κύριε, Δημιουργέ και Παντοκράτωρ, έλα και σκήνωσε μέσα μας έτι και έτι με το Ζωοποιό Σου Πνεύμα, για να έχουμε ζωή΄ για να είμαστε στην αθάνατη Βασιλεία.
  Ω, Κύριε, εραστή της ανθρωπότητας! Ότι Σοί πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας. Αμήν.

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο πρόλογος της Αχρίδος, Ιανουάριος, σελ. 102-103

Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012


Επίκουρος Καθηγήτης Θεολογικής Σχολής ΕΚΠ Αθηνών

 "Η θέση του θεολόγου και του θεολογικού μαθήματος στην εκπαίδευση
Μελέτη θεολογική, νομοκανονική, ποιμαντική"


Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012

Λόγος Θεού, θεία έμπνευση και προφητική ζωή

  Ο λόγος του Θεού είναι υπερβολικά μεγαλειώδης, αλλά ποτέ δεν εκφοβίζει με την επίσκεψή του. Κελυμμένος με το πέπλο της ταπεινώσεως δεν μπορεί να γίνει εύκολα κατανοητός, παρά μόνο στο μέτρο της ταπεινώσεως του ανθρώπου, με την οποία ανοίγει η καρδιά του. Εμείς δεν μπορούμε παρά μόνο να ψελλίσουμε και να ψευδίσουμε λίγα λόγια σχετικά με αυτόν. Αλλά στην αληθινή του φύση ο λόγος του Θεού παραμένει άρρητος. Παρ΄ 'ολα αυτά, όταν η ψυχή ανοίγει διάπλατα για να συλλάβει και να κυήσει τον λόγο με ωδίνες και πόνους, λαμβάνει χώρα ένα προφητικό γεγονός. Ο Θεός συνάπτει μία εφ΄ όρου ζωής διαθήκη με την ψυχή, και τότε εκείνη γίνεται "ωσεί παρακεκλημένη" ή σαν εκείνους που έχουν μεθύσει από τη θεία παρηγοριά. Ο Θεός τότε εισέρχεται στην καρδιά και αναγεννά την ψυχή "ουκ εκ σποράς φθαρτής, αλλά αφθάρτου, δια λόγου ζώντος Θεού και μένοντος εις τον αιώνα". Η αναγέννηση αυτή της ψυχής μέσω του "λόγου της αληθείας" είναι η εμπειρία της επαφής της με την ζωντανή αιωνιότητα και γίνεται γι αυτήν πηγή θείας εμπνεύσεως. 
  Αυτό που μόλις περιγράψαμε είναι ο τρόπος και το μέσο, με το οποίο ο Θεός αποκαλύπτει τον Εαυτό Του στον άνθρωπο. Για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του Γέροντος Σωφρονίου: " Μας λέει (ο Θεός) μια σύντομη φράση, αλλά δεν φτάνει  ολόκληρη η ζωή μας, για να αφομοιώσουμε το περιεχόμενό της". Ο ζωντανός λόγος του Θεού έρχεται στον άνθρωπο φορτωμένος με αιωνιότητα και δίνει την αίσθηση του απόλυτου χαρακτήρα της θείας γνώσεως. Σε άλλο σημείο πάλι ο Γέροντάς μας λέει: " Σύντομη η απάντηση, αλλά ο λόγος του Θεού φέρει στην ψυχή νέα, ιδιαίτερη αίσθηση του είναι. Η καρδιά λαμβάνει πείρα πληρώματος φωτοφόρου ζωής. Ο νους ξαφνικά συλλαμβάνει κρυμμένα μέχρι τότε νοήματα. Η εγγύτητα του Θεού μας εμπνέει. η επαφή της δημιουργικής Του δυνάμεως μας ζωοποιεί. Η γνώση που αποκτήθηκε με τον τρόπο αυτό είναι ποιοτικά διαφορετική από αυτήν που αποκτάται με τον φιλοσοφικό στοχασμό: μαζί με την κατανόηση των πραγματικοτήτων του πνευματικού κόσμου μεταδίδεται σε όλη την ύπαρξη του ανθρώπου άλλη μορφή ζωής, όμοια ίσως με εκείνη του πρωτοπλάστου. Η οντολογική αυτή γνώση του Θεού ενώνεται με το ρεύμα αγάπης που προσεύχεται προς Αυτόν". 

Από το βιβλίο:

"Ο κρυπτός της καρδίας άνθρωπος", Αρχιμανδρίου Ζαχαρία (Ζάχαρου), Ιερά Μόνη Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ, σελ΄277-279

Ο τίτλος του κειμένου είναι ο αντίστοιχος του βιβλίου από το οποίο το απόσπασμα.

Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2012

Η δύναμη της σιωπής


Η σιωπή είναι ένας θαυμάσιος τόπος όπου συμβαίνουν υπέροχα πράγματα.
Στη σιωπή ερχόμαστε σε επαφή με την εσωτερική μας φωνή, τη διαίσθηση, τα βαθύτερα συναισθήματα μας, τα όνειρα και τις επιθυμίες μας… Στη σιωπή βρίσκουμε απαντήσεις στα ερωτηματικά που μας βασανίζουν και λύσεις σε προβλήματα που φαίνονται άλυτα.
Μη φοβάσαι λοιπόν τη σιωπή. Αναζήτα την. Η σιωπή είναι φίλος. Η σιωπή είναι αληθινή ευλογία. Δέκα λεπτά σιωπής καθημερινά. Μια φορά την ημέρα, κάθε μέρα, δοκίμασε να κάνεις ένα δεκάλεπτο διάλειμμα με σιωπή. Αυτό μπορεί να γίνει οπουδήποτε, είτε στο γραφείο ή στο σπίτι. Το μόνο που χρειάζεται είναι να πάρεις την απόφαση.
Απλά κάθισε και ηρέμησε. Μην ασχοληθείς με τίποτε άλλο. Επίτρεψε στον εαυτό σου να βολευτεί χωρίς να σκέφτεσαι κάτι ιδιαίτερο. Τα λίγα αυτά λεπτά, κλείσε την πόρτα σου και κατέβασε το τηλέφωνο. Φτιάξε μια όαση γαλήνης και ηρεμίας για τον εαυτό σου και μη σκέφτεσαι κάτι συγκεκριμένο. Άφησε το νου σου να περιπλανηθεί.
Μετά από δέκα λεπτά γύρνα στην καθημερινότητα σου. Θα εκπλαγείς με τη διαφορά, ειδικά αν επαναλαμβάνεις την πρακτική αυτή καθημερινά. Θα διαπιστώσεις ότι η ικανότητα να συγκεντρώνεσαι στα καθήκοντα σου θα βελτιωθεί. Θα επιτυγχάνεις περισσότερα με λιγότερη προσπάθεια.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Το Μονοπάτι Της Δύναμης – Είμαστε αυτό που σκεφτόμαστε» από την Μπάρμπαρα Μπεργκερ.

Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2012

Το παραμύθι της ελιάς

Τα βράδια γύριζε κατάκοπη, μα ευχαριστημένη που είχε καταφέρει να δώσει λίγη χαρά στους φτωχούς ανθρώπους.
Οι μέρες περνούσαν κι η Ελιά όλο δούλευε, όσο αδυνάτιζε. Μα έβλεπε πως ότι κι αν έκανε, ο κόσμος ήταν πάντα φτωχός και δυστυχισμένος.
Αυτό τη στενοχωρούσε πάρα πολύ κι έτσι στενοχωρημένη κάθισε στην αυλή του σπιτιού της και συλλογιζόταν.
- Τι να κάνω, τι να κάνω. Δεν μπορώ να βλέπω τόση δυστυχία.
Το σπουργίτι που την είδε τόσο στενοχωρημένη - και που την αγαπούσε γιατί κάθε μέρα του έριχνε σπόρους και ψίχουλα - δεν άντεξε και πέταξε βαθιά στο δάσος.
Εκεί βρήκε την καλή νεράιδα και της είπε:
- Τρέξε, καλή νεράιδα, η Ελιά είναι πολύ στενοχωρημένη, χλωμή κι αδύνατη.
Η καλή νεράιδα ανήσυχη έτρεξε στην αυλή της Ελιάς και τη ρώτησε:
- Τι έχεις, Ελιά μου, κι είσαι τόσο λυπημένη;
- Αχ, καλή μου νεράιδα. Δεν μπορώ να βλέπω τόση φτώχεια και δυστυχία γύρω μου.
- Και τι θέλεις, δηλαδή;
- θέλω να τους γίνω χρήσιμη, θέλω να τους προσφέρω κάτι πολύτιμο που να τους δώσει ζωή και χαρά.
-Το θέλεις αλήθεια τόσο πολύ;
- Και βέβαια το θέλω, δε βλέπεις πως έλιωσα από τη στενοχώρια μου;
- Τότε σταμάτησε να στενοχωριέσαι, θα σε κάνω αυτό που θέλεις. Και τσουπ! την άγγιξε με το ραβδάκι της κι αμέσως η Ελιά έγινε ένα μεγάλο δέντρο, που έβγαλε φύλλα, λουλουδάκια άσπρα, που έγιναν ελιές πράσινες, μωβ, μαύρες.
Έπεσαν στη γη, τα κουκούτσια φύτρωσαν, έγιναν δεντράκια και σχημάτισαν ένα μεγάλο ελαιώνα.
Ήρθαν οι γείτονες, μάζεψαν τις ελιές, έβγαλαν λάδι, έφαγαν, χόρτασαν, ρόδισαν τα μαγουλά τους, ζωήρεψαν κι άρχισαν να χαμογελούν και να ζουν ευτυχισμένοι.
Για να ευχαριστήσουν την ελιά και να της δείξουν την αγάπη τους, πήραν το λάδι τους, το έβαλαν στο καντήλι, για να θυμίζουν στην Παναγιά και στο Χριστό, την καλοσύνη της ελιάς και την αγάπη της για τον κόσμο.
Κι η Παναγιά με τη σειρά της την ευλόγησε. Κι ο Χριστός κάτω απ' την ελιά ήρθε και ξεκουράστηκε.
Κι εκείνη καμάρωνε ευχαριστημένη στη μέση στον ελαιώνα και φρόντιζε, όταν έρχονται οι άνθρωποι να τη μαζέψουν να 'ναι γεμάτη ελιές, να χορταίνουν οι φτωχοί, και να φωτίζονται απ' τις καντήλες όλες οι εκκλησιές.