Την Τετάρτη της έκτης εβδομάδας μετά το Πάσχα εορτάζουμε την Απόδοση της
εορτής του Πάσχα. Αν και οι περισσότερες εορτές έχουν τη απόδοση τους
την όγδοη ημέρα, η Απόδοση του Πάσχα εορτάζεται την 39η ημέρα.
Τετάρτη 28 Μαΐου 2014
Απόδοση της εορτής του Πάσχα
Την Τετάρτη της έκτης εβδομάδας μετά το Πάσχα εορτάζουμε την Απόδοση της
εορτής του Πάσχα. Αν και οι περισσότερες εορτές έχουν τη απόδοση τους
την όγδοη ημέρα, η Απόδοση του Πάσχα εορτάζεται την 39η ημέρα.
Δευτέρα 26 Μαΐου 2014
Άγιος Φανούριος ο Μεγαλομάρτυς
Για
την καταγωγή και τη ζωή του Αγίου Φανουρίου δεν υπάρχει τίποτε
συγκεκριμένο, επειδή όλα τα στοιχεία της ζωής του χάθηκαν σε καιρούς
ανωμαλίας.
Τα
μόνα στοιχεία που έχομε αναφορικά με τον Άγιο είναι η εύρεση της
εικόνας του, γύρω στα 1500 μ.Χ., σύμφωνα με τα συναξάρια, ή κατ'
άλλους γύρω στα 1355-1369 μ.Χ. Άλλοι υποστηρίζουν πως η εικόνα του Αγίου
βρέθηκε στη Ρόδο και άλλοι στην Κύπρο.
Η εύρεση της εικόνας
Επιστρέφομε
στο παρελθόν, όταν οι Αγαρηνοί εξουσίαζαν τη Ρόδο και αποφάσισαν να
ξαναχτίσουν τα τείχη της πόλης, που βάρβαρα κατέστρεψαν και κατεδάφισαν
στον πόλεμο λίγα χρόνια πριν.
Άρχισαν
λοιπόν να στέλλουν εργάτες έξω απ' το νότιο μέρος του φρουρίου και να
μαζεύουν πέτρες απ' τα μισογκρεμισμένα σπίτια των κατοίκων, για να
ξαναφτιάξουν τα νέα και ισχυρά τείχη της πόλης τους. Ξαφνικά μέσα στα
χαλάσματα βρήκαν μια ωραιότατη, αλλά μισοχαλασμένη στη μια πλευρά
εκκλησία κι εκεί μέσα βρήκαν ένα σωρό εικόνες, που απ' την πολυκαιρία
δεν ξεχώριζαν τις μορφές των Αγίων καθώς και τα γράμματα, που είχανε
επάνω τους.
Μια
μόνο καταπληκτική εικόνα ξεχώριζε απ' όλες, που ο χρόνος δεν την άγγιξε
και παρίστανε ένα νέο ντυμένο σαν στρατιώτης. Ο Μητροπολίτης της Ρόδου
Νείλος έτρεξε αμέσως επί τόπου και διάβασε καθαρά το όνομα του Αγίου,
που λεγόταν Φανούριος. Συγκινημένος ο Σεβασμιώτατος, για τη φανέρωση του
Αγίου, παρατήρησε, πως ήταν ντυμένος σαν Ρωμαίος στρατιωτικός,
κρατώντας στο αριστερό χέρι του ένα σταυρό και στο δεξιό μια αναμμένη
λαμπάδα. Ο αγιογράφος ακόμα ολόγυρα της εικόνας ζωγράφισε σε δώδεκα
παραστάσεις τα μαρτύρια, που υπόφερε ο Άγιος και, που εξιστορούν
ολοφάνερα την όλη ζωή του.
Οι παραστάσεις αυτές είναι οι ακόλουθες:
Α΄. Ο
Άγιος παρουσιάζεται όρθιος μπροστά στο Ρωμαίο ανακριτή του και
φαίνεται ν' απολογείται με θάρρος και να υπερασπίζει την χριστιανική
πίστη του.
Β΄.
Οι στρατιώτες εδώ επεμβαίνουν και χτυπούν με πέτρες στο κεφάλι και στο
στόμα τον Φανούριο, για ν' αναγκασθεί να υποκύψει και ν' αρνηθεί τον
Κύριο.
Γ΄. Οι
στρατιώτες έχουν εξαγριωθεί πια απ' την επιμονή του Φανουρίου, γι' αυτό
τον έριξαν κάτω και τον χτυπούν τώρα άγρια με ξύλα και ρόπαλα, για να
κάμψουν το ακμαίο ηθικό του.
Δ΄. Ο
Φανούριος είναι στη φυλακή κι εκεί βασανίζεται με αποτρόπαιο τρόπο.
Φαίνεται εντελώς γυμνός κι οι στρατιώτες ολόγυρα του ξεσχίζουν τις
σάρκες του με αιχμηρά σιδερένια εργαλεία. Ο Άγιος υπομένει αγόγγυστα το
τρομερό μαρτύριό του.
Ε΄.
Ο Φανούριος βρίσκεται και πάλι στη φυλακή και προσεύχεται στον θεό,
για να τον ενισχύσει ν' αντέξει μέχρι τέλους τα βασανιστήρια.
ΣΤ΄.
Ο Άγιος παρουσιάζεται και πάλιν μπροστά στον Ρωμαίο ανακριτή για ν'
απολογηθεί για τη στάση του. Απ' την ατάραχη έκφραση του προσώπου του
φαίνεται, πως ούτε τα βασανιστήρια που υπόφερε, ούτε οι μελλοντικές
απειλές του τυράννου του εκλόνισαν την πίστη και έτσι απτόητος περιμένει
ακόμη χειρότερα μαρτύρια.
Ζ΄. Οι
δήμιοι του Φανουρίου με μανία και σκληρότητα καίουν με αναμμένες
λαμπάδες το ολόγυμνο σώμα του, που φαίνεται έτσι η ανυπέρβλητη θυσία του
για τον Εσταυρωμένο. Ο Άγιος νικά και πάλιν με την αδάμαστη θέληση
και καρτερία του στον Κύριο.
Η΄. Εδώ
οι άγριοι βασανιστές του χρησιμοποιούν και μηχανικά μέσα για να
φθάσουν στο κορύφωμα του μαρτυρίου του. Έχουν δέσει τον Άγιο πάνω σ' ένα
μάγκανο κι αυτό σαν περιστρέφεται, του συντρίβει τα κόκκαλα. Υποφέρει
εκείνος αγόγγυστα αλλά στο ωραίο πρόσωπό του είναι ζωγραφισμένη
ανέκφραστη αγαλλίαση, γιατί υποφέρει για χάρη του Κυρίου.
Θ΄.
Ο Φανούριος ρίπτεται σ' ένα λάκκο, για να γίνει βορά άγριων θηρίων κι
οι δήμιοί του από πάνω παρακολουθούν να δούνε το τέλος του. Τα θηρία
όμως έχουν κυριολεκτικά εξημερωθεί απ' τη χάρη του Θεού, γι' αυτό τον
περιτριγυρίζουν ήσυχα σαν αρνάκια και απολαμβάνουν θαυμάσια τη συντροφιά
του.
Ι΄. Οι
δήμιοί του δεν ικανοποιούνται απ' το προηγούμενο αποτέλεσμα κι έτσι τον
βγάζουν απ' τον λάκκο και τον καταπλακώνουν μ' ένα μεγάλο λίθο, βέβαιοι
πια πως θα τον αποτελειώσουν. Τίποτε όμως δεν πετυχαίνουνε κι αυτή τη
φορά.
ΙΑ΄.
Η σκηνή παρουσιάζει τον Άγιο μπροστά σε βωμό, όπου οι δήμιοί του τον
προτρέπουν να θυσιάσει, βάζοντας στις παλάμες του αναμμένα κάρβουνα. Ο
Φανούριος βγαίνει και απ' αυτή τη δοκιμασία νικητής και αυτό διακρίνεται
από ένα διάβολο, που έχει τη μορφή δράκου, που πετά στον αέρα και
κλαίει για την αποτυχία του.
ΙΒ΄.
Η τελευταία σκηνή είναι το τέλος του μαρτυρίου του, με τον Φανούριο
ριγμένο σ' ένα μεγάλο καμίνι να στέκεται όρθιος πάνω σ' ένα σκαμνί και
να τον περιζώνουν φλόγες και καπνοί. Ο Άγιος φαίνεται να προσεύχεται
αδιάκοπα στον Θεό, χωρίς να εκφράζει κανένα παράπονο ή γογγυσμό κι
έτσι άκαμπτος κι ανυποχώρητος πέταξε στα ουράνια, γεμάτος ικανοποίηση
για όσα βάσανα υπόφερε για χάρη του Κυρίου.
Το χτίσιμο του ναού
Ο
Μητροπολίτης τότε του νησιού, ο Νείλος, όταν μελέτησε επισταμένα την
εικόνα που βρέθηκε, αποφάνθηκε, πως ο Φανούριος ήταν ένας απ' τους
σπουδαιότερους μεγαλομάρτυρες της Πίστεώς μας. Αμέσως έστειλε
αντιπροσωπεία στον ηγεμόνα του νησιού και τον παρακαλούσε να του δώσει
άδεια για ν' ανακαινίσει την εκκλησία. Όταν όμως ο ηγεμόνας αρνήθηκε,
τότε ο Μητροπολίτης μετέβη ο ίδιος προσωπικά στην Κωνσταντινούπολη και
κατόρθωσε να εξασφαλίσει απ' τον Σουλτάνο την άδεια που ζητούσε.
Επέστρεψε σύντομα στη Ρόδο κι αναστήλωσε το ναό ακριβώς στην παλιά
θέση του, έξω από τα τείχη του. Ο ναός σώζεται ως τα σήμερα και
αποτελεί από τότε ιερό προσκύνημα όλων των Χριστιανών.
Στοιχεία απ' την εύρεση της εικόνας
Βλέποντας την εικόνα του Αγίου Φανουρίου που βρέθηκε στη Ρόδο, εξάγουμε πολλά αξιόλογα στοιχεία που είναι τα ακόλουθα:
- 1. Σαν διαβάσουμε στην εικόνα το όνομα του Αγίου συμπεραίνομε αμέσως, πως είναι ελληνικής καταγωγής.
- 2. Επίσης συμπεραίνομε πως οι γονείς του ήταν πολύ ευσεβείς, για να του δώσουν ένα τόσο χριστιανικό όνομα.
- 3. Ο νέος αυτός ακόμα θα ήταν πολύ μορφωμένος για να γίνει στρατιωτικός.
- 4. Υπολογίζουμε ακόμα πως τα μαρτύρια του Αγίου Φανουρίου έγιναν τον β' και γ' αιώνα, όταν οι διωγμοί των χριστιανών βρίσκονταν στο αποκορύφωμά τους.
- 5. Ο Φανούριος ολοφάνερα αποδεικνύεται πως ήταν Μεγαλομάρτυρας απ' τα πολλά και φοβερά μαρτύρια που υπέφερε.
- 6. Βεβαιωνόμαστε επίσης πως ετιμάτο απ' τους πιστούς χριστιανούς απ' τα χρόνια του μαρτυρίου του σε χριστιανικούς ναούς, για να βρεθεί μάλιστα ένας τέτοιος ναός και στη Ρόδο.
- 7. Απ' την απεικόνιση του Αγίου φαίνεται πως ο Φανούριος μαρτύρησε σε νεαρά
ηλικία.
Ο Άγιος Φανούριος έκανε αρκετά θαύματα στους πιστούς που επικαλούνται το όνομά του κι ένα απ' αυτά είναι το ακόλουθο:
Σε
μια περίοδο της ιστορικής ζωής της η Κρήτη ήταν υποδουλωμένη στους
Λατίνους (1204 - 1669 μ.Χ.), που είχαν δικό τους Αρχιεπίσκοπο και γι'
αυτό προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να παρασύρουν τους κατοίκους του νησιού
στον Καθολικισμό (Παπισμό).
Έτσι
οι Λατίνοι πήρανε σαν καταπιεστικό μέτρο ενάντια στην Ορθοδοξία να μην
επιτρέπουν να χειροτονούνται ιερείς στην Κρήτη, οπότε οι Κρητικοί
αναγκάζονταν να μεταβαίνουν στο νησί Τσιρίγο (Κύθηρα) για να
χειροτονηθούν ιερείς από Ορθόδοξο Αρχιερέα, που έδρευε εκεί.
Κάποια
εποχή λοιπόν ξεκίνησαν απ' την Κρήτη τρεις διάκονοι για το Τσιρίγο κι
αφού χειροτονήθησαν εκεί ιερείς, επέστρεφαν τρισευτυχισμένοι στο
πολύπαθο τότε απ' τη σκλαβιά νησί τους. Κατά κακή τους τύχη Αγαρηνοί
πειρατές τους συνέλαβαν στο πέλαγος, τους μετέφεραν στη Ρόδο, όπου τους
πώλησαν σε τρεις διαφορετικούς Αγαρηνούς αφέντες.
Η
θέση των τριών ιερέων ήταν αξιοθρήνητη κι όμως μια γλυκειά προσμονή
ήλθε να γλυκάνει το πικρό παράπονό τους. Μάθανε πως στη Ρόδο ο Άγιος
Φανούριος θαυματουργούσε και σ' αυτόν στήριξαν τις ελπίδες τους κι
ολοένα προσεύχονταν και τον επικαλούνταν ο καθένας τους ξεχωριστά, για
να τους λυτρώσει απ' την σκληρή αιχμαλωσία στους μιαρούς Αγαρηνούς.
Ζήτησε,
λοιπόν, ο κάθε ιερέας, χωρίς να συνεννοηθούν μεταξύ τους, απ' τον
αφέντη του, να του δώσει άδεια να μεταβεί στην εκκλησία για να
προσκυνήσει την εικόνα του Αγίου Φανουρίου. Πήρανε κι οι τρεις τους μ'
ευκολία την άδεια, προσκύνησαν μ' ευλάβεια την εικόνα του Αγίου
βρέχοντας τη γη με τα δάκρυά τους γονατιστοί σαν προσεύχονταν και με
όλη τη δύναμη της ψυχής τους παρακαλούσαν τον Άγιο Φανούριο να
μεσολαβήσει για να γλυτώσουν πια απ' τα χέρια των Αγαρηνών.
Αφού
οι ιερείς αναχώρησαν, ανακουφισμένοι απ' τον πόνο τους, ο Άγιος
Φανούριος παρουσιάστηκε τη νύχτα και στους τρεις αφέντες τους και τους
διέταξε να ελευθερώσουν τους σκλάβους ιερείς τους, διαφορετικά θα τους
τιμωρούσε σκληρά. Οι Αγαρηνοί όμως άρχοντες θεώρησαν την επέμβαση του
Αγίου σαν κάποια μαγεία, γι' αυτό αλυσόδεσαν τους σκλάβους τους κι
άρχισαν να τους βασανίζουν με χειρότερο τρόπο.
Την
άλλη όμως νύχτα ο Άγιος Φανούριος επέμβηκε πιο αποτελεσματικά, έλυσε
τους τρεις ιερείς απ' τα δεσμά τους και τους υποσχέθηκε, πως θα τους
ελευθέρωνε από τους Αγαρηνούς την άλλη μέρα. Φανερώθηκε και πάλι στους
Αγαρηνούς και τους απείλησε αυτή τη φορά, πως αν δεν ελευθέρωναν το πρωί
τους ιερείς, θα μεταχειριζότανε σκληρά μέτρα γι' αυτούς.
Το
άλλο πρωί οι Αγαρηνοί αισθάνθησαν την τιμωρία, γιατί έχασαν όλοι το φως
τους και το κορμί τους έμεινε παράλυτο. Έτσι αναγκάσθησαν τότε να
συμβουλευτούν τους συγγενείς τους, για να συζητήσουν το κακό που τους
βρήκε. Όλοι δε οι άρχοντες αποφάσισαν να καλέσουν τους τρεις ιερείς,
μήπως μπορούσαν να τους βοηθήσουν. Οι ιερείς την μόνη απάντηση που
έδωσαν ήταν, πως αυτοί θα παρακαλούσαν τον Θεό τους κι Εκείνος θα
αποφάσιζε.
Την
τρίτη νύχτα παρουσιάστηκε πάλι ο Άγιος Φανούριος στους Αγαρηνούς και
τους ανακοίνωσε πως αν δεν έστελναν οι τρεις άρχοντες γραπτώς στο ναό
του τη συγκατάθεση τους για την απελευθέρωση των ιερέων, δεν θα
ξανάβρισκαν πια την υγεία τους. Οι Αγαρηνοί τότε θέλοντας και μη
έγραψαν το γράμμα που ζήτησε ο Άγιος Φανούριος και δήλωναν απερίφραστα,
πως παραχωρούσαν, στους τρεις ιερείς την ελευθερία τους. Αυτές οι
δηλώσεις τους κατατέθηκαν στον ιερό ναό του Αγίου.
Πριν
ακόμα επιστρέψει η αντιπροσωπεία των Αγαρηνών απ' το ναό, οι τυφλοί και
παράλυτοι άπιστοι έγιναν εντελώς καλά με το θέλημα του Αγίου. Οι
πλούσιοι Αγαρηνοί έδωσαν στους τρεις ιερείς όλα τα έξοδα του ταξιδιού
τους κι αυτοί πριν αναχωρήσουν κατέφυγαν στην εκκλησία, και αφού
ευχαρίστησαν τον Άγιο για την απελευθέρωσή τους, αντέγραψαν πιστά την
εικόνα του Αγίου Φανουρίου και την πήραν στην Κρήτη, όπου την τιμούσαν
κάθε χρόνο με δοξολογίες και λιτανείες.
Η πίτα του Αγίου Φανουρίου
Η
μεγάλη τιμή που τρέφουν οι χριστιανοί στον Άγιο Φανούριο, έγινε αιτία
να δημιουργηθεί στο λαό το παραδοσιακό έθιμο της πίττας του Αγίου ή
καλύτερα της φανουρόπιτας.
Η
πίτα συνήθως είναι μικρή και στρογγυλή και γίνεται από καθαρό αλεύρι,
ζάχαρη, κανέλλα, λάδι κι αφού όλα αυτά τα υλικά ανακατευθούν,
ζυμώνονται, μπαίνουν σε στρογγυλή φόρμα και η πίττα ψήνεται σε μέτρια
θερμοκρασία στο φούρνο.
Η
πίτα γίνεται για να φανερώσει ο Άγιος σε κάποιον ένα χαμένο
αντικείμενο, κάποια δουλειά αν ένας είναι άεργος, κάποια χαμένη
υπόθεση, την υγειά σε κάποιο άρρωστο και άλλα παρόμοια.
Η Εκκλησία μας γιορτάζει τη μνήμη του στις 27 Αυγούστου.
ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ
Ήχος δ΄. Βασίλειον διάδημα
Ουράνιον
εφύμνιον εν γη τελείται λαμπρώς, επίγειον πανήγυριν νυν εορτάζει
φαιδρώς Αγγέλων πολίτευμα, άνωθεν υμνωδίαις, ευφημούσι τους άθλους,
κάτωθεν Εκκλησία την ουράνιον δόξαν. ην εύρες πόνοις και άθλοις τοις σοις, Φανούριε ένδοξε. Ήχος δ΄. Βασίλειον διάδημα
Κυριακή 25 Μαΐου 2014
Τρίτη 20 Μαΐου 2014
Παρασκευή 16 Μαΐου 2014
Ο Άγιος Νικόλαος ο νέος εκ Μετσόβου
Αυτός ο αθλητής του Χριστού είχε πατρίδα του το Μέτσοβο, που βρίσκεται
στην Ήπειρο. Ήταν γεννημένος από γονείς ευσεβείς και, ενώ ήταν ακόμη
νέος, αναχώρησε για τα Τρίκαλα και εκεί συμφώνησε για εργασία με έναν
αρτοποιό, στον οποίο και δούλευε με μισθό. Και μετά από πολύν καιρό,
μερικοί Αγαρηνοί άλλοτε με απάτη και υποσχέσεις και άλλοτε με φοβέρες
και συκοφαντίες, τον έκαναν και αρνήθηκε αλλοίμονο! τον Χριστό. Όταν
όμως ήλθε στα λογικά του, έφυγε και πήγε στην πατρίδα του και ζούσε πάλι
χριστιανική ζωή.
Και ύστερα από πολύ καιρό,
αφού φόρτωσε το άλογό του δαδί, πήγε με άλλους συμπατριώτες του στα
Τρίκαλα, για να το πουλήσει και εκεί τον αναγνώρισε ένας Τούρκος
κουρέας, που ήταν γείτονας με τον προαναφερθέντα αρτοποιό και, αφού τον
έπιασε, τον έσερνε και τον κατηγορούσε πως αρνήθηκε την πίστη τους και
έγινε πάλι Χριστιανός. Τότε ο Νικόλαος, επειδή φοβήθηκε, έδωσε σ’ αυτόν
το φορτίο του δαδιού και τον παρακαλούσε να μη τον φανερώσει. Εκείνος
όμως του έλεγε, ότι εάν του έφερνε κάθε χρόνο, όσο ζούσε, από ένα φορτίο
δαδί δεν θα τον φανέρωνε. Και ο Νικόλαος του υποσχέθηκε και κάθε χρόνο
του πήγαινε το δαδί, σύμφωνα με την υπόσχεσή του.
Ύστερα όμως από λίγο, καθώς μετάνιωσε ο
Νικόλαος για την υπόσχεση, που του έδωσε, δεν ήθελε πλέον να του δώσει
το δαδί, αλλά μάλιστα αποφάσισε και να πεθάνει, για να θεραπεύσει την
προηγούμενη άρνηση του Χριστού, που έκανε και πήγε αμέσως στον
πνευματικό του και φανέρωσε τον σκοπό του. Εκείνος όμως τον εμπόδιζε
και τον συμβούλευε να ξεχάσει αυτόν τον σκοπό, για να μη τύχει και δεν
μπορέσει να αντέξει τα βασανιστήρια του Μαρτυρίου και υποπέσει πάλι σε
δεύτερη άρνηση, λέγοντάς του, ότι το μεν πνεύμα είναι πρόθυμο, αλλά το
σώμα είναι αδύνατο. Αλλά αυτός ο ευλογημένος παρέμενε σταθερός στην
γνώμη του και έλεγε, ότι έχει σίγουρες τις ελπίδες του στον Κύριο, ότι
θα τον δυναμώσει για να υπομείνει γενναία όλα τα παιδέματα, που θα του
κάνουν για την αγάπη του και θα μείνει ασάλευτος στην πίστη του,
καταπατώντας κάθε εχθρό και πολέμιο.
Βλέποντας λοιπόν ο πνευματικός τον ζήλο
και την προθυμία, που είχε για το Μαρτύριο, αφού τον στήριξε με πολλές
συμβουλές και ευχές, τον άφησε να φύγει. Με τέτοια λοιπόν σταθερή γνώμη
και απόφαση πήγε στα Τρίκαλα και, αφού τον συνέλαβε ο κουρέας, τον
έπνιγε λέγοντας «Πού είναι, άπιστε, το δαδί, που μου έταξες;». Τότε ο
Νικόλαος του απαντούσε· «Δεν σου χρωστάω τίποτε». Τότε εκείνος, επειδή
θύμωσε, φώναξε μεγαλόφωνα και τον μαρτύρησε. Τότε, αφού έτρεξαν πολλοί
Τούρκοι και πληροφορήθηκαν την υπόθεση, συνέλαβαν αμέσως τον ευλογημένο
με πολύ θυμό και χτυπώντας τον και σπρώχνοντάς τον τόν πήγαν στο
δικαστήριο και μαρτύρησαν, ότι αρνήθηκε την πίστη των Χριστιανών και
δέχθηκε την δική τους. Ο Μάρτυρας όμως, όταν τον ρώτησαν αποκρίθηκε, ότι
“Χριστιανός γεννήθηκα και Χριστιανός είμαι και Χριστιανός θέλω να
πεθάνω και δεν αρνούμαι ποτέ την πίστη μου με όσα μαρτυρία και αν μου
κάνετε”. Και επειδή λοιπόν ούτε με κολακείες ούτε με φοβέρες μπόρεσαν
να τον φέρουν στην γνώμη τους, τον ξυλοκόπησαν αυστηρά για πολλή ώρα και
έπειτα τον έρριξαν σε μία σκοτεινή φυλακή και εκεί μέσα τον παίδευαν
για πολλές ημέρες με πείνα και δίψα και με άλλα διάφορα βασανιστήρια,
αλλά ο Μάρτυρας τα υπέμενε όλα με ανδρεία και με μεγάλη του χαρά.
Και επειδή έμενε ασάλευτος σε όλα, τον
έβγαλαν από την φυλακή και τον παρουσίασαν για δεύτερη φορά στο
δικαστήριο· και πάλι κήρυξε μεγαλόφωνα τον Χριστό, πώς είναι Θεός
αληθινός και αυτόν πιστεύει και δεν τον αρνείται ποτέ. Βλέποντας λοιπόν ο
δικαστής το αμετάθετο της γνώμης του, πρόσταξε να ανάψουν μεγάλη
πυρκαγιά στην μέση της αγοράς και να τον ρίξουν μέσα σ’ αυτήν. Έτσι,
αφού τον μετέφεραν στον τόπο της καταδίκης, τον έρριξαν στην πυρκαγιά,
που άναψαν και εκεί όλος χαρά και δοξολογώντας τον Θεό, παρέδωσε το
πνεύμα του.
Ένας κεραμέας όμως, παρακινούμενος από
ευλάβεια, πήγε στον τόπο εκείνο την νύχτα, για να βρει κάποιο μέρος από
το Άγιο Λείψανο και βλέποντας μερικούς Αγαρηνούς, που αγρυπνούσαν και
φύλαγαν, έδωσε σ’ αυτούς αρκετά αργύρια και πήρε την Αγία Κάρα του
Μάρτυρα, η οποία ήταν λίγο καταστραμμένη στα μυαλά από την πυρκαγιά και,
αφού πήγε στο σπίτι του, την έκρυψε μέσα στον τοίχο από τον φόβο των
Τούρκων, χωρίς να το γνωρίζει κανείς άλλος από τους ανθρώπους του
σπιτιού του.
Ύστερα όμως από μερικό καιρό πέθανε ο
κεραμέας και έμεινε κρυμμένη η Πάντιμη Κάρα του Μάρτυρα, ενώ το σπίτι
εκείνο του κεραμέα το αγόρασε άλλος Χριστιανός που ονομαζόταν Μέλανδρος
και κατά το βράδυ εκείνο, που τελείωσε το Μαρτύριο ο Άγιος, είδε φως,
που έλαμπε στο μέρος εκείνο του τοίχου και εξ αιτίας της απορίας και του
θαυμασμού του Μέλανδρου για εκείνο το φως, αποκαλύφθηκε στον ύπνο του,
ότι εκεί. όπου εμφανίσθηκε το φως, είναι κρυμμένη η Αγία Κάρα του
Μάρτυρα Νικολάου. Τότε, αφού χάλασε τον τοίχο και την βρήκε, θεώρησε
ανάξιο τον εαυτό του να έχει στο σπίτι του έναν τέτοιο θησαυρό· γι’ αυτό
πήγε στο Μοναστήρι του Βαρλαάμ όπου είχε και αδελφό Μοναχό και την
αφιέρωσε εκεί εις μνημόσυνο αυτού και των γονέων του.
Εκεί λοιπόν βρίσκεται θησαυρισμένη μέχρι
και σήμερα αυτή η Αγία Κάρα και καθημερινά κάνει θαύματα πέρα από κάθε
έννοια. Διότι μία φορά, που υπήρχε θανατικό στα Τρίκαλα και πέθαιναν
κάθε ημέρα πολλοί και μόνο με την παρουσία της σταμάτησε αμέσως το
θανατικό. Το ίδιο και ένα χωριό, που ονομάζεται Ντιστάτα και έπασχε το
ίδιο από το θανατικό, το ελευθέρωσε. Ακόμη και τους Καλαρρύτες, που
βασανίζονταν μία φορά από λοιμώδη ασθένεια, τους λύτρωσε αμέσως με τον
παρουσία της.
Κατ’ εξοχήν όμως αυτή η Αγία Κάρα
διώχνει και εξαφανίζει τις ακρίδες, διαφυλάσσοντας αβλαβείς τους καρπούς
τόσο πολύ, που μένουν εκστατικοί και οι ίδιοι οι Τούρκοι με αυτό το
θαύμα. Το οποίο δεν γίνεται μία φορά και δύο, αλλά πολλές φορές μέχρι
και σήμερα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και πάθη αθεράπευτα γιατρεύει
παραδόξως και πολλά άλλα θαύματα κάνει καθημερινά, σε όποιον τόπο και αν
προσκληθεί.
Βρίσκονται δε και μερικά άλλα κομμάτια
από το μαρτυρικό λείψανο του Αγίου σε διαφόρους τόπους. Και στα
Ιωάννινα βρίσκεται το μισό της παλάμης του χεριού του, με του οποίου τις
πρεσβείες ας λυτρωθούμε και εμείς από κάθε ανάγκη και θλίψη. Αμήν.
( Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, Συναξαριστής, τ. Ε΄, Μάϊος-Ιούνιος, σ. 118-121)
Σάββατο 10 Μαΐου 2014
Εθνικισμός και οικουμενικότητα
....Επιθυμία μου ήταν να ιδρύσω μοναστήρι κατά το πνεύμα του αγίου Σιλουανού. Μέχρι σήμερα ακούω από μερικούς ότι το εγχείρημά μου έχει καθαρώς ουτοπικό χαρακτήρα. Μου λένε οι άνθρωποι:«Είναι αδύνατον να υπερνικήσει κάποιος μέσα του τον εθνικισμό». Αλλά τότε, σκέφτομαι, «είναι αδύνατη η σωτηρία!». Αν είμαι εθνικιστής και χριστιανός κατά την πίστη, τότε εγκλωβίζω τον Χριστό στην έννοια του εθνικισμού. Αντιλαμβάνεστε γιατί μου είναι αδύνατον να αποδεχθώ αυτή την κρίση και γιατί η μεγαλύτερη παρηγοριά μου είναι ότι, μολονότι είμαστε μια μικρή ομάδα, προερχόμαστε από έντεκα εθνικότητες! Στην προσευχή του Σιλουανού, που καλεί συνεχώς να προσευχόμαστε για όλη την ανθρωπότητα, από την αρχή ως το τέλος της ασφαλώς δεν υπάρχει εθνικισμός. Όλες αυτές οι εθνικές διαιρέσεις ήταν αποτέλεσμα της πτώσεως. Πουθενά δεν βλέπουμε ως χριστιανικό κήρυγμα το μίσος. Συνεπώς, δεν γίνεται λόγος στη χριστιανική πίστη για την απόρριψη των άλλων εθνικοτήτων, αλλά για την υπέρβαση αυτού του περιορισμού με την ανύψωση στο επίπεδο της προσευχής στη Γεθσημανή.
Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου Σαχάρωφ
Από το βιβλίο: « Οικοδομώντας τον ναό του Θεού μέσα μας και στους αδερφούς μας»
Τόμος Α΄ σελ. 235
εκδ. Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ
Τετάρτη 7 Μαΐου 2014
Η ''Αγία '' απογοήτευση
Η ''Αγία απογοήτευση. '' !!................ Συγκινήθηκα πολύ, όταν χθές μιλώντας με μία νέα κοπέλα που είπε :
-Πάτερ , κάθε χρόνο που περνά ,μετράω και λιγότερους φίλους.
-Μπήκες στην στράτα του Θεού. Της απαντώ.-Πάτερ , κάθε χρόνο που περνά ,μετράω και λιγότερους φίλους.
-Και ποια είναι αυτή;
Η Αγία απογοήτευση!
Σε εγκαταλείπουν τα πάντα, οι αγάπες, τα όνειρα, , οι πατρίδες , οι φίλοι, οι χαρές σου ,τα χρήματα ,η υγεία,οι ελπίδες ,όλες οι ανθρώπινες σιγουριές και βεβαιότητες, η ίδια η ζωή, το παρελθόν και το μέλλον σου…
-Και μετά;
-Μετά σε περιμένει η αγκαλιά Του Χριστού, η γλυκιά Του Αγάπη .
Άμα δεν σε απογοητεύσουν οι άνθρωποι δεν γίνεται να σε γοητεύσει ο Χριστός.
Είσαι σε καλό δρόμο!
π.Διονύσιος Ταμπάκης- Ναύπλιον
Κυριακή 4 Μαΐου 2014
Κυριακή των Μυροφόρων – Γιατί στὶς μυροφόρες τὸ πρῶτο «Χριστὸς ἀνέστη» ;
«Ὁ δέ λέγει αὐταῖς-
Μή ἐκθαμβεῖσθε-
Ἰησοῦν ζητεῖτε τόν Ναζαρηνόν τόν ἐσταυρωμένον ἠγέρθη, οὐκ ἐστίν ὧδε...» (Μάρκ. 16, 6)
Ἐξακολουθοῦμε,
ἀγαπητοί μου, νά ἑορτάζουμε τό μέγα, τό κοσμοσωτήριο γεγονός τῆς ἀναστάσεως τοῦ
Σωτῆρος Χριστοῦ. Οἱ περισσότεροι ὕμνοι ποῦ ψάλλονται τήν περίοδο αὐτή ὡς θέμα ἔχουν
τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἄλλα καί αὐτή ἡ θεία λειτουργία, ποὺ γίνεται τίς
Κυριακές αὐτές τοῦ Πεντηκοσταρίου, διαφέρει ἀπό τή θεία λειτουργία τοῦ ὑπολοίπου
ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους• διότι ἀμέσως μετά τό «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία...» δέν λέμε ἀμέσως
τά εἰρηνικά, δέν λέμε τίς αἰτήσεις «Ἐν εἰρήνῃ τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν...», ἄλλα ὁ ἱερεύς
θυμιάζει τήν ἁγία τράπεζα ἀπ' ὅλες τίς πλευρές καθώς καί ὅλο τό ναό καί ψάλλει
μαζί μέ τούς ψάλτες κατ' ἐπανάληψιν, δέκα φορές, τό «Χριστός ἀνέστη».
Τό
«Χριστός ἀνέστη» ἀκούγεται ὅλες τίς
Κυριακές ἀλλὰ καί ὅλες τίς ἡμέρες μέχρι τῆς Ἀναλήψεως. Τό «Χριστός ἀνέστη» εἶναι,
ἀδελφοί μου ὁ γλυκύτερος χαιρετισμός, χαιρετισμός ποὺ μεταφέρει ἀπό στόμα σέ
στόμα, ἀπό γενεά σέ γενεά τό μέγα μήνυμα, τήν πιό χαρμόσυνη εἴδηση, ὅτι ὁ
Κύριος νίκησε τό θάνατο. Χιλιάδες φορές - ἀμέτρητες ἀκούστηκε, καί ἀκούγεται,
καί θά ἐξακολούθηση ν' ἀκούγεται τό «Χριστός ἀνέστη». Ἄλλα πότε ἐλέχθη γιά πρώτη φορά; ποιά αὐτιά τό πρωτοάκουσαν; ποιός
εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἄκουσε γιά πρώτη φορά τό «Χριστός ἀνέστη»;
Ὅπως
τή γέννηση τοῦ Χριστοῦ δέν τήν ἔμαθαν πρῶτοι οἱ μεγάλοι καί ἰσχυροί καί
πλούσιοι, ἀλλά οἱ ταπεινοί καί φτωχοί βοσκοί ποὺ ἔβοσκαν τά ποίμνια τους στά
βοσκοτόπια τῆς Βηθλεέμ, ἔτσι καί τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, τό γεγονός ὅτι ὁ Ἰησοῦς
σύντριψε τίς πύλες τοῦ ἅδου, δέν τό ἄκουσαν πρῶτοι οἱ ἐπιφανεῖς καί ἀξιωματοῦχοι,
δέν τό ἄκουσαν οἱ ἰσχυροί ἄνδρες, δέν τό ἄκουσαν οὔτε καί αὐτοί οἱ μαθηταί τοῦ
Χριστοῦ• τό μήνυμα τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου τό ἄκουσαν πρῶτες ἀπ' ὅλους οἱ
γυναῖκες, οἱ μυροφόρες γυναῖκες• καί πρός τιμήν αὐτῶν τῶν γυναικῶν εἶναι ἀφιερωμένη
ἡ σημερινή Κυριακή, τρίτη Κυριακή ἀπό τό Πάσχα.
Ἀλλὰ
γιατί τό μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως τό ἄκουσαν
πρῶτες ἀπ' ὅλους οἱ μυροφόρες; Γιατί ἡ
πρώτη ἐμφάνισης τοῦ ἀναστάντος Κυρίου νά γίνει σ' αὐτές; Μήπως ὁ Χριστός στήν
περίπτωση αὐτή ἐνήργησε μεροληπτικῶς;
Μεροληπτικῶς
σέ καμία στιγμή τῆς ζωῆς του δέν συμπεριφέρθηκε ὁ Κύριος. Ἦταν δίκαιος• καί
συνεπῶς, ἐάν τώρα ὄχι οἱ ἄντρες, ὄχι οἱ ἀπόστολοι, ὄχι ὁ Πέτρος καί ὁ Ἰωάννης, ἀλλά
οἱ γυναῖκες ἄκουσαν τό χαρμόσυνο μήνυμα, ὑπάρχει
λόγος• λόγος ὄχι κάποιας ἰδιαιτέρας συμπαθείας, ἀλλά λόγος
δικαιοσύνης. Ὁ Χριστός ἀγαπᾶ ὅλα τά παιδιά του καί ἀμείβει τό
καθένα χωρίς νά μεροληπτεῖ εἰς βάρος ἄλλου. Ἄκουσαν πρῶτες οἱ μυροφόρες γυναῖκες
τό «Χριστός ἀνέστη», διότι τούς ἄξιζε
πράγματι νά τό ἀκούσουν. καί τούς ἄξιζε, διότι αὐτές ἔδειξαν ἀρετές ποὺ δέν ἔδειξαν
οὔτε οἱ μαθηταί τοῦ Κυρίου. Ποιές ἀρετές ἔδειξαν;
Ἀπό
τήν πρώτη μέρα ποὺ γνώρισαν τόν Κύριο στή Γαλιλαία, ἔγιναν πιστές μαθήτριές
του, τόν ἀκολουθοῦσαν καί δαπανοῦσαν ἀπό τά ὑπάρχοντά τους γιά τή συντήρηση ἐκείνου
καθώς καί τοῦ ὁμίλου τῶν μαθητῶν του• «ὅτε ἦν ἐν τῇ Γαλιλαίᾳ ἠκολούθουν αὐτῷ»
(Μάρκ. 15,41) καί «διηκόνουν αὐτῷ ἐκ τῶν ὑπαρχόντων αὐταῖς» (Λουκ. 8,3). καί
μόνο τότε;
Τήν
ὥρα τῆς θυσίας του, ἐνῶ ὅλοι εἶχαν ἐγκαταλείψει τόν Κύριο, ἐνῶ ὁ μέν Ἰούδας τόν
πρόδωσε γιά τριάκοντα ἀργύρια, ἐνῶ ὁ Πέτρος τόν ἀρνήθηκε ἐμπρός σέ μία ὑπηρέτρια
καί μάλιστα μέ ὅρκο, ἐνῶ οἱ ἄλλοι μαθηταί πλήν τοῦ Ἰωάννου «πάντες ἀφέντες αὐτόν
ἔφυγαν» (Ματθ. 26,56), ἐνῶ ὅλοι ὅσους εἶχε εὐεργετήσει καθ' ὅλο τό διάστημα τῆς
δημοσίας δράσεώς του πῆγαν καί ἑνώθηκαν μαζί μέ τούς ἐχθρούς καί φώναζαν «Ἆρον ἆρον,
σταύρωσον αὐτόν» (Ἰωάν. 19,15), μέσα στή γενική αὐτή ἐγκατάλειψη οἱ μυροφόρες ἔμειναν
πιστές καί ἀφοσιωμένες στόν Κύριο. Ἔμειναν κοντά στόν Διδάσκαλο, ζώντας τό
δράμα ἀπό ἀπόσταση τόση ὅση τούς ἐπέτρεπαν οἱ συνθῆκες. οὔτε ἕνα λεπτό δέν ἀποχωρίσθηκαν
ἀπό αὐτόν.
«Ἦσαν
δέ ἐκεῖ καί γυναῖκες πολλαί ἀπό μακρόθεν θεωροῦσαι, αἵτινες ἠκολούθησαν τῷ Ἰησοῦ
ἀπό τῆς Γαλιλαίας διακονοῦσαι αὐτῷ• ἐν αἷς ἦν Μαρία ἡ Μαγδαληνή, καί Μαρία ἡ τοῦ
Ἰακώβου καί Ἰωσῆ μήτηρ, καί ἡ μήτηρ τῶν υἱῶν Ζεβεδαίου» (Ματθ. 27,55-56) «καί
Σαλώμη, αἵ...καί διηκόνουν αὐτῷ, καί ἄλλαι πολλαί αἱ συναναβᾶσαι αὐτῷ εἰς Ἱεροσόλυμα»
(Μαρκ. 15,40-41). Βρῆκαν τό ψυχικό σθένος νά μείνουν ἐκεῖ, στό Γολγοθᾶ.
Εἶδαν
τό φρικτό θέαμα. Ἄκουσαν ὅλους τοὺς λόγους, ποὺ εἶπε ὁ Χριστός ἐπάνω στό
σταυρό, ἄκουσαν καί τό «Τετέλεσται» (Ἰωάν. 19,30).
Ἀλλὰ
καί μετά τό θάνατό του δέν ἀναχώρησαν. Ἔμειναν θρηνώντας κοντά στό σταυρό. Καί
μόλις παρουσιάστηκε ὁ Ἰωσήφ ὁ ἀπό Ἀριμαθαίας καί ὁ Νικόδημος μέ τήν ἄδεια τοῦ ἐνταφιασμοῦ,
αὐτές ἔτρεξαν, τούς βοήθησαν, τούς συνόδευσαν στό μνημεῖο, καί δεν ἔφυγαν ἀπό
'κεῖ παρά μόνο ὅταν ὁ ἥλιος τῆς δραματικωτέρας αὐτῆς ἡμέρας ἔριξε πάνω στή γῆ
τίς τελευταῖες του ἀκτῖνες.
Τήν
ἀγάπη τους ὅμως, τήν ἀνδρεία τους, τή μεγάλη ψυχή τους τήν ἔδειξαν κατ' ἐξοχήν
τη νύχτα τῆς Ἀναστάσεως, «τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων» (Λουκ. 24,1). Τότε, ἐνῶ ἤξεραν ὅτι
τό μνῆμα εἶναι σφραγισμένο, ὅτι λίθος μεγάλος καί βαρύς φράζει τήν εἴσοδό του, ὅτι
ἔνοπλοι Ρωμαῖοι στρατιῶτες φρουροῦν τόν τάφο κ' ἔχουν ἐντολή νά χτυπήσουν
καθένα ποὺ θά τολμοῦσε νά πλησίαση ἐκεῖ, ἐν τούτοις οἱ μυροφόρες γυναῖκες «λίαν
πρωί» (Μάρκ. 16,2), «ὄρθρου βαθέος» (Λουκ. 24,1), πρίν ἀκόμη ἀνατείλει ὁ ἥλιος,
ξεκινοῦν νά ἔρθουν στό μνῆμα φέρνοντας μαζί τους ἀρώματα, τά ὁποῖα εἶχαν ἑτοιμάσει,
γιά νά μυρώσουν τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Κανένας φόβος καί καμιά δυσκολία δέν
στάθηκαν ἱκανά νά τίς ἐμποδίσουν. Τό μόνο ποὺ τίς ἀπασχολοῦσε ἦταν, πῶς θ' ἀποκυλίσουν
τόν τεράστιο καί ἀσήκωτο ἐκεῖνο λίθο ἀπό τό ἄνοιγμα τοῦ μνημείου.
Μία
τέτοια ἀγάπη, μία τέτοια ἀφοσίωση, μία τέτοια ἀνδρεία ἦταν δυνατόν νά μή δεῖ,
νά μήν ἐκτιμήσει, νά μή βραβεύσει ὁ Κύριος; Ἀμοιβή λοιπόν τῆς ἀγάπης τους ἦταν
τό ὅτι πρῶτες αὐτές ἄκουσαν τή μεγάλη εἴδηση, τό ἄγγελμα τῆς Ἀναστάσεως, τό
«Χριστός ἀνέστη», ἀπό ἄγγελο Κυρίου. Καί ἐν συνεχείᾳ, ὅτι πρῶτες αὐτές βλέπουν
τόν ἀναστάντα Κύριο καί παίρνουν ἐντολή, νά μεταδώσουν τό μήνυμα αὐτό στούς
μαθητὰς καί στίς ἄλλες μαθήτριες.
Κ'
ἐμεῖς σήμερα, ἀγαπητοί μου, ποὺ ἑορτάζουμε τή μνήμη τῶν ἁγίων μυροφόρων γυναικῶν,
ἄντρες καί γυναῖκες ἄς μιμηθοῦμε τῶν μυροφόρων τίς ἀρετές, ἰδίως τήν ἀγάπη ποὺ
εἶχαν στόν Κύριο.
Εἶναι
ἀλήθεια, ὅτι καί μέχρι σήμερα οἱ γυναῖκες ἀγαποῦν τό Θεό περισσότερο ἀπό τούς ἄντρες.
Αὐτές ἐκκλησιάζονται περισσότερο. Αὐτές ἔρχονται στούς ναούς «ὄρθρου βαθέος». Αὐτές
μελετοῦν τό Εὐαγγέλιο καί ἄλλα ἐκκλησιαστικά βιβλία. Αὐτές τρέχουν στό κήρυγμα,
ὅπου ἀκούγεται λόγος Θεοῦ. Αὐτές εἶναι προθυμότερες στήν ἄσκηση τῆς
φιλανθρωπίας καί ἐλεημοσύνης. Αὐτές... Ὦ, πόσα δέν ὀφείλει ἤ Ἐκκλησία στίς γυναῖκες
τίς θερμές!
Ομιλία
του †Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)